لیفورد گیرتز جیمز، انسان‌شناس آمریکایی است که عمده شهرت خود را برای حمایت سرسختانه از تأثیر تمرین بر انسان‌شناسی نمادین به دست آورد که برای سه دهه نظریهٔ وی مورد استفاده قرار گرفت. سخن‌شناسیِ فرهنگ بُنیاد نهاد
گیرتز از انسان‌شناسان پرآوازه این روزگار است. او توانسته است دگرگونی‌های گسترده‌ای در تعریف فرهنگ با رویکرد روش‌شناسی تفسیری پدید آورد. او بر پایه مشاهده و بازگشت به میدان در علوم اجتماعی، الگوی تازه‌ای به‌نام روش «هرمنوتیک»و «نشانه‌شناسی» در انسان‌شناسی دین و دین‌پژوهی ایجاد کند.
گیرتز در اوت 1926 در سان‌فرانسیسکو امریکا زاده شد و با استفاده از بورس به دانشگاه رفت. وی تحصیلاتش را در اوهایو با فلسفه آغاز کرد و با زمینه‌های فلسفی خود، در دانشگاه هاروارد به انسان‌شناسی پرداخت. در مؤسسه مطالعات پیشرفته دانشگاه پرینستون، در حوزه‌های کاربردی‌ترِ انسان‌شناسی، کارهای پژوهشی‌اش را کامل کرد و به انگیزه مطالعه، با همسرش رهسپار اندونزی شد. او در دانشگاه برکلی شیکاگو تدریس می‌کرد و تا هنگام مرگش استاد برجسته «دپارتمان علوم اجتماعی» بود. تحقیق‌های انسان‌شناختی او به روش میدانی و تجربی در کشور اندونزی و مراکش، از پژوهش‌های تطبیقی در جامعه‌شناسی دین به‌شمار می‌رود که موجب شهرت او نزد انسان‌شناسان معاصر نیز شده است. سرانجام گیرتز در اکتبر 2006 در فلادلفیا درگذشت.
بدون دیدگاه